Economen hebben via verschillende manieren getracht om een verklaring voor discriminatie op de arbeidsmarkt te vinden of te beschrijven. Een vaak gebruikte benadering is de neoklassieke benadering. Een van de meest prominente personen die hierover heeft geschreven in 1957, is Gary Becker. Hij heeft de term ‘smaak voor discriminatie’ geïmplementeerd. Een andere benadering is die waarbij er wordt gekeken naar statistische discriminatie en deze werd vooral geïmplementeerd in 1973 door Kenneth Arrow.

Statistische discriminatie

De statistische discriminatie die door Arrow in 1973 werd uitgewerkt, vertaalt zich min of meer op een inschattingstheorie. Men schat de kans dat een potentiële werknemer goed presteert op basis van de gemiddelde prestatie van de bevolkingsgroep waartoe hij behoort (statistieken dus). In dit geval kiest men liever voor de meerderheidsgroep in het land. Dit doet de werkgever omdat de productiviteit van deze groep beter meetbaar is.

De ‘smaak voor discriminatie’ theorie van Becker

Gary Becker gaat in zijn benadering ervan uit dat bepaalde mensen een smaak voor discriminatie hebben. In deze benadering kan het gaan om zowel de werkgever, de werknemer, of de klant die een bepaalde smaak of voorkeur heeft tegen minderheden of vrouwen. Er wordt verder niet echt een verklaring gegeven voor dit vooroordeel, maar gewoon een simpele beschrijving dat bepaalde mensen niet willen werken met mensen van andere bevolkingsgroepen.

De theorie van Becker heeft zoals eerder aangegeven drie terreinen: werkgever, werknemer en klant. Bij werkgeversdiscriminatie wordt de voorkeur beschreven als wanneer men liever kiest voor een bepaald product of dienst. Ook zou het aannemen van mensen van een andere etniciteit kosten-vermeerderend zijn. Bij werknemers wordt het werken met bepaalde etniciteiten als minderwaardig gezien. Bepaalde klanten willen op hun beurt, bij het inkopen doen, liever niet in contact komen met bepaalde etniciteiten.